دسته بندی سایت
پیوند ها
شبكههاي مخابراتي جهت انتقال سيگنالها از نقطهاي به نقطه ديگر بكار ميروند. بهترين مثال يك شبكه مخابراتي، شبكه تلفن است و سادهترين شبكه تلفن از يك تلفن به ازاي هر مشترك تشكيل شده است. مسير ارتباطي بين اين دو تلفن را يك رابط (link) ميگوييم.
شكل 1-1 سادهترين شبكه تلفن
در صورتي كه هر دو مشترك فوق بتوانند با يكديگر ارتباط داشته باشند، آن را خط دوطرف ميناميم. هرگاه بخواهيم اين شبكه را گسترش دهيم، براي هر مشترك جديد نياز به يك رابط جديد داريم شكل 2 يك شبكه تلفن با چهار مشترك به همراه تجهيزات موردنيا آ ن را توصيف ميكند.
شكل 2-1 يك شبكه تلفن با چهار مشترك
همانطور كه مشاهده ميكنيم، توسعه شبكه از دو مشترك به بالا باعث اضافه شدن وسيلهاي ديگر به نام سوئيچ شده است كه تعيين كننده مقصد مكالمه هر كدام از مشتركين ميباشد. در صورتي كه بخواهيم شبكه فوق را باز هم گسترش دهيم، تعداد رابطهها افزايش مييابد يا يك تقريب را ميتوان گفت هرگاه تعداد N مشترك تلفني داشته باشيم، در اين صورت تعداد رابطهها N2/2 خواهد شد. مثلاً اگر 10000 مشترك تلفني در اين شبكه موجود باشد، در اين صورت تعداد رابطههاي موجود 500000=2/2 10000 خواهد شد. پس با اين روش امكان توسعه شبكه در مقياس وسيع وجود ندارد.
در شبكههاي عملي مبناي تمركز تمام سوئيچها در يك محل به نام مركز سوئيچينگ و تخصيص دادن تنها يك رابط به ازاي هر مشترك گذاشته شده است.
شكل 3-1 يك مركز تلفن محلي براي تمركز تمامي سوئيچها
هر سه كلمه مركز سويئيچينگ و مركز تلفن اشاره به يك مفهوم دارند. هر كدام از رابطهها كه به مركز متصل ميگردد، تشكيل يك حلقه (LOOP) بين مركز و مشترك ايجاد ميكند. رابطهاي مشتركين از طريق كابل وارد مركز تلفن ميشود. جهت افزايش قابليت انعطاف اتصال بين رابطها در كابل و تجهيزات مركز تلفن از وسيلهاي به نام Main Distribution Frame (MDF) استفاده ميشود. از طرفي MDF محلي مناسب براي تست نيز ميباشد. در MDF تجهيزات حفاظتي ولتاژ و فيوز نيز بكار رفته است. هر مركز تلفن تعداد رابطهاي محدودي را شامل ميشود. مثلاً يك مركز تلفن با ظرفيت 100 شماره تنها ميتواند به 100 مشترك سرويس دهد. بنابراين با گسترش شبكههاي تلفني و بالا رفتن تعداد مشتركين بايستي بين مراكز تلفن نيز از طريق مراكز ديگر ارتباط برقرار كنيم. در اين حال به مراكزي كه به تعداد محدودي از مشتركين مثلاً 10000 تا سرويس ميدهند، مراكز محلي (Local Exchange) و به مراكزي كه بين مراكز محلي ارتباط برقرار ميكند. مراكز اوليه (Primary center) و به مراكزي كه بين مراكز محلي ارتباط برقرار ميكنند، مراكز ثانويه (Secondary center) و نهايتاً به مراكزي كه بين مراكز ثانويه ارتباط برقرار ميكنند، مراكز بينالمللي (International exchanges) ميگويند.
شكل 4-1 ارتباط بين مراكز كوچكتر با بزرگتر را در يك شبكه وسيع
ميتوان در يك طبقهبندي كلي شبكهها را به دو دسته عمومي و خصوصي تقسيم كرد. شبكههاي عمومي قابل استفاده توسط مردم ميباشد، ولي شبكههاي خصوصي به شركتها يا افراد جهت استفاده خصوصي آنها تخصيص داده ميشود. شبكههاي خصوصي را Private Branch Exchange (PBX) مينامند. گاهي اوقات به PABX, PBX نيز ميگويند. شبكههاي خصوصي تمام وظايف شبكههاي عمومي را دارند. به رابطهاي بين يك شبكه خصوصي و عمومي يا دو شبكه خصوصي، ترانك (Trunk) به واسطهاي گفته ميشود كه ارتباط دهنده محيط درون و برون PBX است)، ميگويند.
همانطور كه از جمله فوق استنباط ميشود، سه نوع ترانك وجود دارد:
شكل 5-1 مثال ارتباط يك PBX با مركز تلفن شهري
شكل بالا كه صرفاً يك مثال از PBX است، نشان ميدهد كه اين مركز خصوصي چهار خط C.O ترانك و مثلاً 100 مشترك داخلي دارد. مثال ديگري است كه در طي آن سه مركز PBX از طريق خطوط Tie Trunk به طور خصوصي به يكديگر مرتبط ميشوند و با مراكز شهري خود نيز توسط رابطهاي C.O ترانك در ارتباطاند.
شكل 6-1 ارتباط خصوصي سه مركز تلفن
در تقسيمبندي ديگري ترانكها ميتوانند به صورت يك جهته يا دو جهته عمل كنند. در ترانك دو جهته هم امكان برقراري تماس از سمت مركز فرضي A به سمت مركز فرضي B (خارج شونده Out Going) و هم امكان تماس از سمت مركز B به سمت مركز A (وارد شونده In Comming) است. در مثال زير، ترانكهاي بكار رفته در دو مركز A و B هر دو به صورت بيرون رونده (Out Going) و وارد شونده (In Coming) عمل ميكند.
شكل 7-1 يك ترانك دوجهته
در ترانك يك جهته تنها امكان برقراري تماس از دست يكي از دو مركز A و B ميسر است.
شكل 8-1 امكان برقراري تماس در ترانك يك جهته از يك سمت
مثالي از ترانكي كه ميتواند به صورت دو طرفه عمل كند، CEPT و E&M است. اين ترانكها به صورت يك جهته يا دوجهته، و در حالت يك جهته به صورت In Coming و Out Going ميتوانند برنامهريزي شوند. مثالي از حالت يك طرفه از ترانك ديگري به نام D.O.D Trunk هم ميتوان استفاده كرد. البته ترانك D.O.D به صورت دو طرفه هم استفاده ميگردد، منتها در EC512 يك طرفه آن استفاده شده است. شكل زير تا حدي مطلب را روشن ميكند.
شكل 9-1
براي معرفي سيستمهاي سوئيچينگ در ابتدا لازم است كه مراحل يك مكالمه تلفني مورد بررسي قرار گيرد. به طور كلي يك مكالمه تلفني از 10 مرحله تشكيل شده است. در شكل زير يك مكالمه از ديد مشترك و مركز بررسي شده است.
مركز تلفن * exchange *
حال توضيح مختصري راجع به مراحل ميدهيم:
الف) تجهيزات دائمي
ب) تجهيزات موقتي
تجهيزات دائمي در تمام طول مكالمه موردنياز ميباشند. مثلاً تخصيص فضاي حافظه كه در طول مكالمه جزئيات را ذخيره ميكند.
تجهيزات موقتي فقط در زمان شروع به كار كردن (Set up) مكالمه موردنياز است. مثلاً محلي كه براي ذخيره رقمهاي شماره تلفن كه ضمن مشخص كردن مسير مكالمه در شبكه، مقصد را نيز مشخص ميكند. پس از آنكه تمام اين فضاهاي حافظه تخصيص داده شد. سيگنال بوق آزاد (Dial Tone) به سمت مشترك شماره گيرنده ارسال ميشود تا مشخص كند كه مركز آماده دريافت شماره تلفن است. امكان غيرقابل دسترس بودن خط نيز در اين مرحله صورت ميگيرد.
فصل دوم
اساس سيستمهاي سوئيچينگ ديجيتال
براي درك راحت سيستمهاي سوئيچينگ ديجيتال ابتدا بايستي مفاهيم پايه شرح داده شود. از اين توجه شما را معطوف به روش مالتي پلكس (Multiplex) ميكنيم. فرض كنيد كه قصد داريم n سيگنال را از مبدا A به مقصد B برسانيم. ابتداييترين روشي كه ممكن است به ذهن برسد، استفاده از n رابط ميباشد.
شكل 1-2 ابتداييترين روش ممكنه جهت انتقال سيگنال از A به B
استفاده از روش فوق هنگامي كه تعداد سيگنالها افزايش مييابد، مناسب نيست، چرا كه تعداد رابطها افزايش مييابد و به دنبال آن هزينهها و فضاي اختصاصي جهت انجام اين كار بيشتر ميشود. استفاده از سيستم مالتي پلكس اين مشكل را حل ميكند. با استفاده از اين روش انتقال يك گروه از سيگنالها روي يك مسير واحد تحقق ميپذيرد. يك سيستم مالتي پلكس شامل اين سيگنال ورودي است كه با يكديگر تركيب شده و يك سيگنال مالتيپلكس را ميسازد. اين سيگنال روي مسير انتقال منتقل شده و سپس n سيگنال در انتهاي مسير از يكديگر تفكيك ميشوند. يه عمل تفكيك كردن سيگنالها از يكديگر دي مالتي پلكس (De Multiplex) گويند.
شكل 2-2 يك سيستم مالتي پلكس
براي سادگي، شكل فوق يك مسير يك طرفه (Half Duplex) را نشان ميدهد. در صورتي كه تجهيزات لازم در مبداء و مقصد هر كدام شامل يك Multiplexer و De Multiplex ميباشند. اين كار جهت برقراري ارتباط دوطرفه (Full Duplex) ميباشد. روشهاي مختلفي براي مالتي پلكس كردن موجود است كه مهمترين آنها Frequency Division Multiplexing (FDM) و Time Division Multiplexing (TDM) ميباشد.
در روش فوق اطلاعات مربوط به هر n سيگنال در فاصله زماني كه به آن يك كانال ميگويند، روي مسير انتقال ميگردند. زمان اشغال شده توسط هر كانال را يك شكاف زماني (Time Slot) ميگويند. در هر لحظه نيز اطلاعات مربوط به يك سيگنال از طريق كانال آن سيگنا، بين مبداء و مقصد منتقل ميگردد. تعداد كانالهاي مالتي پلكس شده جهت سيگنالهاي صوتي عموماً 24 (استاندارد آمريكايي) يا 32 (استاندارد اروپايي)تايي است. بنابراين سيگنال مالتي پلكس شده حاوي 24 كانال يا 32 كانال است كه به آن يك Setial Telecom –Bus (ST-BUS) ميگويند. به دلايلي كه در ادامه بحث خواهيم داشت، مدت زمان هر ST-BUS در هر دو روش امريكايي (T1) و اروپايي (E1)، معادل 125MSe است.
شكل 3-2 ST-BUS به روش اروپايي
بنابراين يك سيستم بر مبناي روش TDM شامل يك مسير مشترك است كه توسط كانالهاي مختلف اشغال ميگردد. جهت استفاده از تكنيك MUX سيگنالهاي ورودي بايد به رشتهاي (Stream) از نمونهها تبديل شده و هر يك در Time Slot مربوط به خود روي مسي مشترك قرار ميگيرد.
پروسه نمونهبرداري مطابق شكل زير است:
مبلغ واقعی 16,000 تومان 50% تخفیف مبلغ قابل پرداخت 8,000 تومان
محبوب ترین ها
پرفروش ترین ها